-ταινία

Δύο ευχάριστε θυμήθηκα μέσω της ταινίας.

Το φεστιβάλ κινηματογράφου και το εξαιρετικό Μargot at the Wedding.

Πολλά και διάφορα είχα ακούσει πριν τη δω. Από τίτλο, πόστερ το ένστικτο μου έλεγε ότι θα είναι στο στυλ μου και θα μου αρέσει.

Σκηνοθέτης ο Jonathan Demme. Πολλά και διάφορα έχει δημιουργήσει. Eκείνα που χρίζουν αναφοράς είναι το συμπαθητικό Manchurian Candidate και το μοναδικό Silence of the Lambs. Σε διαφορετικά μονοπάτια κινείται λοιπόν εδώ αφήνοντας πίσω του τα ψυχολογικά θρίλερ που τον έκαναν γνωστό.

Πρωταγωνιστεί η Anne Hathaway των χαζοκωμωδίων και του Brokeback Mountain που κέρδισε και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Το στόρυ έχει να κάνει με τον επικείμενο γάμο της Rachel και την επιστροφή από το κέντρο αποτοξίνωσης της Κym, της αδερφής της.Αυτή είναι και η βασική ομοιότητα με την Μargot. Aκριβώς το ίδιο ευτυχές γεγονός, ακριβώς τα ίδια πρόσωπα στους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Η ομοιότητα θα ξεχαστεί γρήγορα εξαιτίας της σκηνοθεσίας αλλά και της ανάπτυξης του σεναρίου.

Το Margot at the wedding είναι πιο πολυπρόσωπo με εναλλασσόμενες διαρκώς σχέσεις των ηρώων. Κρύβει μέσα του έντονη σαρκαστική και χιουμοριστική διάθεση. Σε αντίθεση το Rachel Getting Married εστιάζει κυρίως στη σχέση των δύο αδερφών και είναι μια καθαρή κραυγή απόγνωσης, άγχους και σύγχυσης.

Η μαυρίλα στο δεύτερο είναι διάχυτη παντού χωρίς καμία ωραιοποίηση, ενώ στο πρώτο εμφανίζεται με μικρές πινελιές που βεβαίως είναι δοσμένες με δόσεις χιούμορ. Μαύρου μεν, χιούμορ δε.Δύο στοιχεία ο τίτλος, δύο και οι κεντρικοί άξονες της ταινίας.

Ξεκινάω ανάποδα από το γάμο. Η μεγαλύτερη αλλαγή στη ζωή του ανθρώπου. Ευθύνες, οικογένεια, υποχρεώσεις και άλλα τέτοια δυσάρεστα. Το περίεργο είναι ότι προκαλεί μεγάλη χαρά στα μέλη της οικογένειας. Ετοιμασίες, πανηγύρια, χαρές, τραπέζια, χοροί, έθιμα όλα περνάνε μπροστά από την κάμερα.

Πότε σε στυλ Δόγμα 95, πότε αλλά 4 months, 3 weeks, 2 days και συχνά σαν ντοκιμαντέρ. Θέλει να κάνει τις σκηνές ρεαλιστικές χρησιμοποιώντας τα λεγόμενα κουνημένα πλάνα και παρουσιάζει τα έθιμα του γάμου. Μεγάλο μέρος της ταινίας καταναλώνεται σε αυτά τα θέματα και κυρίως το τέλος της.Δεύτερος άξονας η Rachel.

Καλύτερα οι κόντρες με την αδερφή της. Συνεχείς διαμάχες και εκτονώσεις μεταξύ δύο εγωκεντρικών χαρακτήρων που δύσκολα βάζουν νερό στο κρασί τους.

Τα δύο στρατόπεδα παρουσιάζοντα χωρίς να μπορεί ο θεατής να διαλέξει σε ποια πλευρά θα ταχθεί.

Το δραματικό στοιχείο που προκύπτει είναι και το καλύτερο. Οι εντάσεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και είναι καθηλωτικές. Eδώ εμπεριέχεται και η μαυρίλα που ανέφερα νωρίτερα. Σκληρές σκηνές, κρυμμένα μυστικά που διατάρασσουν την υποτιθέμενη ηρεμία και ευχαρίστηση.

Το τέλος ίσως κάποιος θεωρήσει ότι πέφτει σε συμβάσεις. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον στην αρχή.

Τελικά απλά δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο. Τίποτα δεν άλλαζει ουσιαστικά και ας προσποιούνται όλοι. Από τις καλές ταινίες που κυκλοφορούν. Ακούστε με μια φορά, θα με θυμηθείτε.
Αναρτήθηκε από argram