Maurice Ravel: Δάφνις και Χλόη
Μία δημιουργία του Κωνσταντίνου Ρήγου
Παρασκευή 29, Σάββατο 30 Κυριακή 31 Ιανουαρίου, Τρίτη 2 και Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου
Στις 21:00
Συμπαραγωγή: Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης/Ελληνική Θεαμάτων
«Καταφιληθήκαμε, αλήθεια, μα τι το όφελος; Αγκαλιαστήκαμε, μα πέρα απ’ αυτό, τίποτε άλλο. Το μόνο γιατρικό για τον Έρωτα είναι να πλαγιάσομε μαζί. Πρέπει κι αυτό να το δοκιμάσομε. Το δίχως άλλο σ’ αυτό υπάρχει κάτι πολύ γλυκύτερο από το φίλημα.»
Λόγγος,
“Δάφνις και Χλόη”
Μετά την sold out “Μποσανόβα” του ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με το χοροθέατρο Οκτάνα για να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή από το έργο “Δάφνις και Χλόη” την Παρασκευή 29 Ιανουαρίου, το Σάββατο 20 Ιανουαρίου, την Κυριακή 31 Ιανουαρίου, την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου και την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου, στις 21:00. Η σκηνοθεσία και η χορογραφία είναι του Κωνσταντίνου Ρήγου, η δραματουργική επεξεργασία της Ξένιας Αηδονοπούλου, η σκηνογραφία του Αντώνη Δαγκλίδη, τα κοστούμια της Νατάσσας Δημητρίου. Ερμηνεύουν Αντώνης Βαής Μιχάλης Θεοφάνους Μαρκέλα Μανωλιάδου Τάσος Καραχάλιος Κατερίνα Λιόντου Βαγγέλης Τελόνης Αγγελική Τρομπούκη Δήμητρα Χαραλάμπους
Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του «Δάφνις και Χλόη», ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναμετριέται με τη γνωστή ιστορία σε μια ιδιαίτερη τολμηρή παράσταση (η παράσταση είναι κατάλληλη για νέους άνω των 15). Αφετηρία το ομώνυμο ποιμενικό μυθιστόρημα του Λόγγου, αλλά και το αριστούργημα του ιμπρεσιονιστή συνθέτη Μορίς Ραβέλ, γραμμένο κατά παραγγελία για το Σεργκέι Ντιάγκιλεφ και τα Ρωσικά Μπαλέτα. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, μέσα από την αναβίωση του “Δάφνις και Χλόη” αναζητά με εμμονή τα ίχνη του απόλυτου έρωτα και της αβίαστης, σχεδόν φυσικής γέννησής του. Η ερωτική επιθυμία, η ποίηση των σωμάτων και ο αισθησιασμός θα αποτελέσουν το κέντρο της προβληματικής, μέσα από μια ματιά πιο σημερινή, που δεν παύει να ατενίζει με νοσταλγία το ρομαντικό έρωτα, τη χαμένη αθωότητα και τη λαχτάρα της πρώτης επαφής. Μια παράσταση που εστιάζει στο άγριο ξύπνημα της σεξουαλικότητας που δεν αφήνει περιθώρια στη λογική, παρά κυριεύει το μυαλό και το σώμα, γεννά τη βία και την απόγνωση γυρεύοντας ικανοποίηση.
Οκτώ πρόσωπα καταλαμβάνουν έναν χώρο που θυμίζει αίθουσα μουσείου ή δωμάτιο αναγεννησιακής έπαυλης, ένα περιβάλλον που μοιραία θα ξυπνήσει το παρελθόν και θα τους ωθήσει να «παίξουν» τις περιπέτειες του Δάφνη και της Χλόης. Επεισόδια του μυθιστορήματος ιδωμένα σε έναν χρόνο παρόντα κινητοποιούν τα πρόσωπα να υποδυθούν, εκτός από τους ρόλους του βασικού ζευγαριού, και αυτούς του Δόρκωνα, της Λυκαίνιο, της Σύριγγας και του Πάνα.
Όπως αναφέρει η Ξένια Αηδονοπούλου “Οκτώ νέα πρόσωπα έρχονται να καταλάβουν τη σκηνή, σύγχρονες φιγούρες που έχουν αποδράσει από μια αναγνωρίσιμη καθημερινότητα. Χωρίς προφανή λόγο βρίσκονται φυλακισμένα μέσα σε ένα αλλόκοτο περιβάλλον, που θυμίζει περισσότερο ασπρόμαυρη φωτογραφία ή αρχιτεκτονικό σχέδιο, παρά ρεαλιστική αναπαράσταση. Ανάμνηση, ενδεχομένως, μιας αναγεννησιακής έπαυλης που υπήρξε κάποτε και που ο χρόνος επέδρασε πάνω της καταστροφικά, αφήνοντας όμως ανεπηρέαστη την αυστηρή γεωμετρία της. Οι κάτοικοί της, χωρίς να αντισταθούν στην ομηρία που τους επιβλήθηκε από κάποια μεταφυσική αιτία, θα εμπνευσθούν από τους άχρωμους πίνακες με τις βουκολικές αναπαραστάσεις και από τη μουσική του Μορίς Ραβέλ, που εισβάλλει απροειδοποίητα σε ένα παρόν που διαστέλλεται. Δε θα διστάσουν να παρασυρθούν σε ένα παιχνίδι ρόλων που θα τους φέρει πιο κοντά στον πρωτόγονο εαυτό τους, αυτόν που πλέον έχουν λησμονήσει”.
Η ίδια προσθέτει:“Ο Δόρκωνας, η Λυκαίνιον, οι τρεις Νύμφες, η Σύριγγα, ο Βρύαξις, ο Λάμωνας, οι Πειρατές και ο Πάνας είναι οι ρόλοι στους οποίους εναλλάσσονται οι οκτώ χορευτές, ενώ όλοι τους υποδύονται από κοινού τους δύο βασικούς χαρακτήρες: τον Δάφνη και τη Χλόη. Το ζευγάρι των αθώων εφήβων, σύμβολο του απόλυτου έρωτα που δε γνωρίζει κανένα όριο και που κανένα εμπόδιο, φυσικό ή ανθρώπινο, δεν καταφέρνει να τον συντρίψει, στοιχειώνει τη σκηνή. Η φύση, σημείο αναφοράς στο μυθιστόρημα του Λόγγου, στην παράσταση εμφανίζεται παρηκμασμένη, ένα τοπίο απορριμμάτων, ανάμνηση ενός κόσμου που κινδυνεύει να χαθεί. Ακόμα κι αυτή η φύση ωστόσο θα ξυπνήσει την ερωτική επιθυμία στους δύο νέους, θα τους εμποδίσει να σμίξουν και τελικά θα τους ενώσει για πάντα. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος ακολουθεί σε γενικές γραμμές τις δράσεις του λιμπρέτου του Μισέλ Φοκίν, χορογράφου της πρώτης παρουσίασης του έργου από τα Ρώσικα μπαλέτα του Σεργκέι Ντιάγκιλεφ, εμπλουτίζοντάς το με περισσότερα επεισόδια από το ομώνυμο ποιμενικό μυθιστόρημα του Λόγγου, το οποίο άλλωστε αποτέλεσε και την πρωταρχική πηγή έμπνευσης του έργου του Ραβέλ.
Μία δημιουργία του Κωνσταντίνου Ρήγου
Παρασκευή 29, Σάββατο 30 Κυριακή 31 Ιανουαρίου, Τρίτη 2 και Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου
Στις 21:00
Συμπαραγωγή: Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης/Ελληνική Θεαμάτων
«Καταφιληθήκαμε, αλήθεια, μα τι το όφελος; Αγκαλιαστήκαμε, μα πέρα απ’ αυτό, τίποτε άλλο. Το μόνο γιατρικό για τον Έρωτα είναι να πλαγιάσομε μαζί. Πρέπει κι αυτό να το δοκιμάσομε. Το δίχως άλλο σ’ αυτό υπάρχει κάτι πολύ γλυκύτερο από το φίλημα.»
Λόγγος,
“Δάφνις και Χλόη”
Μετά την sold out “Μποσανόβα” του ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με το χοροθέατρο Οκτάνα για να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή από το έργο “Δάφνις και Χλόη” την Παρασκευή 29 Ιανουαρίου, το Σάββατο 20 Ιανουαρίου, την Κυριακή 31 Ιανουαρίου, την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου και την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου, στις 21:00. Η σκηνοθεσία και η χορογραφία είναι του Κωνσταντίνου Ρήγου, η δραματουργική επεξεργασία της Ξένιας Αηδονοπούλου, η σκηνογραφία του Αντώνη Δαγκλίδη, τα κοστούμια της Νατάσσας Δημητρίου. Ερμηνεύουν Αντώνης Βαής Μιχάλης Θεοφάνους Μαρκέλα Μανωλιάδου Τάσος Καραχάλιος Κατερίνα Λιόντου Βαγγέλης Τελόνης Αγγελική Τρομπούκη Δήμητρα Χαραλάμπους
Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του «Δάφνις και Χλόη», ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναμετριέται με τη γνωστή ιστορία σε μια ιδιαίτερη τολμηρή παράσταση (η παράσταση είναι κατάλληλη για νέους άνω των 15). Αφετηρία το ομώνυμο ποιμενικό μυθιστόρημα του Λόγγου, αλλά και το αριστούργημα του ιμπρεσιονιστή συνθέτη Μορίς Ραβέλ, γραμμένο κατά παραγγελία για το Σεργκέι Ντιάγκιλεφ και τα Ρωσικά Μπαλέτα. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, μέσα από την αναβίωση του “Δάφνις και Χλόη” αναζητά με εμμονή τα ίχνη του απόλυτου έρωτα και της αβίαστης, σχεδόν φυσικής γέννησής του. Η ερωτική επιθυμία, η ποίηση των σωμάτων και ο αισθησιασμός θα αποτελέσουν το κέντρο της προβληματικής, μέσα από μια ματιά πιο σημερινή, που δεν παύει να ατενίζει με νοσταλγία το ρομαντικό έρωτα, τη χαμένη αθωότητα και τη λαχτάρα της πρώτης επαφής. Μια παράσταση που εστιάζει στο άγριο ξύπνημα της σεξουαλικότητας που δεν αφήνει περιθώρια στη λογική, παρά κυριεύει το μυαλό και το σώμα, γεννά τη βία και την απόγνωση γυρεύοντας ικανοποίηση.
Οκτώ πρόσωπα καταλαμβάνουν έναν χώρο που θυμίζει αίθουσα μουσείου ή δωμάτιο αναγεννησιακής έπαυλης, ένα περιβάλλον που μοιραία θα ξυπνήσει το παρελθόν και θα τους ωθήσει να «παίξουν» τις περιπέτειες του Δάφνη και της Χλόης. Επεισόδια του μυθιστορήματος ιδωμένα σε έναν χρόνο παρόντα κινητοποιούν τα πρόσωπα να υποδυθούν, εκτός από τους ρόλους του βασικού ζευγαριού, και αυτούς του Δόρκωνα, της Λυκαίνιο, της Σύριγγας και του Πάνα.
Όπως αναφέρει η Ξένια Αηδονοπούλου “Οκτώ νέα πρόσωπα έρχονται να καταλάβουν τη σκηνή, σύγχρονες φιγούρες που έχουν αποδράσει από μια αναγνωρίσιμη καθημερινότητα. Χωρίς προφανή λόγο βρίσκονται φυλακισμένα μέσα σε ένα αλλόκοτο περιβάλλον, που θυμίζει περισσότερο ασπρόμαυρη φωτογραφία ή αρχιτεκτονικό σχέδιο, παρά ρεαλιστική αναπαράσταση. Ανάμνηση, ενδεχομένως, μιας αναγεννησιακής έπαυλης που υπήρξε κάποτε και που ο χρόνος επέδρασε πάνω της καταστροφικά, αφήνοντας όμως ανεπηρέαστη την αυστηρή γεωμετρία της. Οι κάτοικοί της, χωρίς να αντισταθούν στην ομηρία που τους επιβλήθηκε από κάποια μεταφυσική αιτία, θα εμπνευσθούν από τους άχρωμους πίνακες με τις βουκολικές αναπαραστάσεις και από τη μουσική του Μορίς Ραβέλ, που εισβάλλει απροειδοποίητα σε ένα παρόν που διαστέλλεται. Δε θα διστάσουν να παρασυρθούν σε ένα παιχνίδι ρόλων που θα τους φέρει πιο κοντά στον πρωτόγονο εαυτό τους, αυτόν που πλέον έχουν λησμονήσει”.
Η ίδια προσθέτει:“Ο Δόρκωνας, η Λυκαίνιον, οι τρεις Νύμφες, η Σύριγγα, ο Βρύαξις, ο Λάμωνας, οι Πειρατές και ο Πάνας είναι οι ρόλοι στους οποίους εναλλάσσονται οι οκτώ χορευτές, ενώ όλοι τους υποδύονται από κοινού τους δύο βασικούς χαρακτήρες: τον Δάφνη και τη Χλόη. Το ζευγάρι των αθώων εφήβων, σύμβολο του απόλυτου έρωτα που δε γνωρίζει κανένα όριο και που κανένα εμπόδιο, φυσικό ή ανθρώπινο, δεν καταφέρνει να τον συντρίψει, στοιχειώνει τη σκηνή. Η φύση, σημείο αναφοράς στο μυθιστόρημα του Λόγγου, στην παράσταση εμφανίζεται παρηκμασμένη, ένα τοπίο απορριμμάτων, ανάμνηση ενός κόσμου που κινδυνεύει να χαθεί. Ακόμα κι αυτή η φύση ωστόσο θα ξυπνήσει την ερωτική επιθυμία στους δύο νέους, θα τους εμποδίσει να σμίξουν και τελικά θα τους ενώσει για πάντα. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος ακολουθεί σε γενικές γραμμές τις δράσεις του λιμπρέτου του Μισέλ Φοκίν, χορογράφου της πρώτης παρουσίασης του έργου από τα Ρώσικα μπαλέτα του Σεργκέι Ντιάγκιλεφ, εμπλουτίζοντάς το με περισσότερα επεισόδια από το ομώνυμο ποιμενικό μυθιστόρημα του Λόγγου, το οποίο άλλωστε αποτέλεσε και την πρωταρχική πηγή έμπνευσης του έργου του Ραβέλ.
Συνδιαλέγεται με τον εγγενή λυρισμό του Δάφνις και Χλόη, άλλοτε υπονομεύοντάς τον και άλλοτε υπερβαίνοντάς τον, για να οδηγήσει τη σκηνική δράση σε καταστάσεις που συντείνουν στη δημιουργία μιας επικίνδυνης και κάποτε ανεξέλεγκτης ατμόσφαιρας. Πρόκειται για μία παράσταση που εστιάζει στο άγριο ξύπνημα της σεξουαλικότητας και της άγουρης σαρκικής έλξης. Το γυμνό σώμα, που αποτελεί για το Ρήγο βασικό θέμα στις δημιουργίες του, απαντάται εδώ στην κορυφαία στιγμή του, όταν η φθορά και ο θάνατος φαντάζουν συμβάντα πολύ μακρινά”.
Εισιτήρια προπωλούνται αποκλειστικά από τα εκδοτήρια του ΜΜΘ αντί 25 – 30 40 και 50 ευρώ ενώ τα φοιτητικά στοιχίζουν 15€
Εισιτήρια προπωλούνται αποκλειστικά από τα εκδοτήρια του ΜΜΘ αντί 25 – 30 40 και 50 ευρώ ενώ τα φοιτητικά στοιχίζουν 15€
