«Οι προκλήσεις είναι πολλές, η ευθύνη όμως είναι μεγαλύτερη». Αυτή την λακωνική δήλωση έκαμε ο Θάνος Μωραΐτης στον τηλεοπτικό σταθμό «ΑΛΦΑ» την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου, μετά την ορκωμοσία του ως Υφυπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής.
Ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΠαΣοΚ έγραψε την δική του ιστορία με τις πολλές στατιστικές πρωτιές που σημείωσε στην εκλογική αναμέτρηση της 4ης Οκτωβρίου.
Οι φίλοι του στο Αγρίνιο και σε όλο το Νομό, ιδίως εκείνοι που ξέρουν καλά την διαδρομή αυτού του παιδιού, ένοιωσαν περήφανοι, όταν είδαν τον Θάνο στο Προεδρικό Μέγαρο και μπροστά στο Πανελλήνιο να υπογράφει Υφυπουργός της νέας κυβέρνησης. Πολλοί Αγρινιώτες επιχειρηματίες θα θυμούνται τον Θάνο είκοσι χρόνια πριν, παιδί, να τους επισκέπτεται με την τσάντα του διαφημιστή του «9.37».
Ήταν η εποχή που έχασε τον πατέρα του. Ο καθένας μπορεί να αισθανθεί τι σημαίνει αυτό για έναν έφηβο που κάνει τα πρώτα αναγνωριστικά βήματα στη ζωή και μαζί με το μεροκάματο πρέπει να βρει και στήριγμα ν´ ακουμπάει. Η δουλειά του διαφημιστή απαιτεί πρωτίστως να είσαι εύχαρις, ακόμα κι αν μέσα σου φωλιάζει η μεγαλύτερη λύπη. Μετά έγινε φοιτητής στην Πάτρα, όπου συνέχισε την ίδια δουλειά στο «Ράδιο Γάμα», ενώ δεν έλειψαν στο μεταξύ και άλλες διάφορες δουλειές, ό,τι έβρισκε μπροστά του, το έκανε. Και, όταν - με το πτυχίο του - ανέβηκε στην Αθήνα, ίδρυσε την δική του Διαφημιστική Εταιρεία.
Παράλληλα με τον σκληρό προσωπικό αγώνα επιβίωσης έμενε πιστός στα παιδιόθεν πολιτικά του καθήκοντα, όπου επίσης είχε την ίδια σταθερά ανοδική πορεία.Ο Θάνος εκεί στην εξουσία που ανέβηκε τώρα, δεν εκπροσωπεί κανένα «τζάκι», αλλά τον καθημερινό οικείο πολίτη που ξεπερνάει τον εαυτό του για ν´ ανταποκριθεί με αξιοπρέπεια στις προκλήσεις της ζωής, ανέβηκε ένα - ένα τα σκαλιά, εκεί που είναι, στην κορυφή, βρίσκεται (μην το πάρετε σαν κλισέ) με την προσωπική του αξία.
Οι διαφημιστικές του δαπάνες προήλθαν από το υστέρημά του, πάντα είχε λίγα ούτως ή άλλως. Και, για όσους δεν το πιστεύουν αυτό, για όσους φαίνεται κάπως, για όσους κρίνουν έχοντας υπ´ όψη τους τον κανόνα, θα καταθέσουμε την εξής μαρτυρία:
Στην πορεία του έμαθε νωρίς - νωρίς την Τέχνη της Διαφήμισης (χώρος, όπου σταδιοδρόμησε επαγγελματικά) και την χρησιμοποίησε για να καλύψει με ελάχιστο οικονομικό κόστος τις (αδηφάγες για άλλους, όχι όμως και γι´ αυτόν) διαφημιστικές του ανάγκες, αντί να μισθώνει πανάκριβους ειδικούς για την προώθηση της αναγνωρισιμότητάς του, δεν το έκαμε ποτέ, όπως αναγκάζονται ή αρέσκονται να κάνουν οι συνάδελφοί του, άλλωστε στην πορεία του αυτή έχει κάνει πολλούς και έχει αποχτήσει καλούς φίλους που πάντα τον βοηθούν. Ούτε ένα «λάθος» δεν θα βρεις ΠΟΤΕ στα διαφημιστικά φυλλάδια του Θάνου, εν αντιθέσει με τα φυλλάδια των περισσοτέρων που βρίθουν λαθών κάθε είδους, σε βαθμό αυτοδυσφήμισης … Για παράδειγμα, εκλέχτηκε ο πιο νέος Νομαρχιακός Σύμβουλος στην Ελλάδα και έχτισε πολιτικό όνομα μόλις στα είκοσι τρία του χρόνια, μόνο με ένα λιτό μικρό φυλλάδιο που δίπλωνε στα δύο, ελαχίστου κόστους, χωρίς να βγει ούτε λεπτό στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο, ένα φυλλάδιο που μοίρασε η «παλιοπαρέα» του σε όλο το Νομό!
Ο Θάνος τότε είχε πάρει περισσότερες ψήφους στα χωριά που δεν είχε προλάβει να πάει ο ίδιος, αλλά είχε πάει το φυλλάδιό του! Το πέτυχε αυτό, επειδή εφάρμοσε αφανώς πρωτοποριακές (που σημαίνει έξυπνες) τεχνικές, η καλύτερη των οποίων είναι γι´ αυτόν η γνησιότητα, το ΜΗ δήθεν, κατά πρώτον, και, κατά δεύτερον, είχε πάντα το ιδιαίτερο χάρισμα να συγκινεί τους ανθρώπους ακόμα και με το μύθο του.
Μετά αποκωδικοποίησε και τελικά απόκτησε (αλλά και εγκατέστησε οριστικά στην νόησή του) τις διαφημιστικές εμπειρίες, σε τέτοιο βαθμό, ώστε τώρα να αναγνωρίζει και να υιοθετεί αμέσως την αξία που έχουν οι καλές (και όχι μόνο διαφημιστικές) ιδέες των νέων συνεργατών του.
Ο Θάνος έχει την ικανότητα να επιλέγει μοναδικά όχι τους αναγνωρισμένους (πράγμα που θα ήταν εύκολο για τον καθένα να τους διακρίνει) αλλά να εντοπίζει στο πλήθος τους καλύτερους συνεργάτες για το γραφείο του, συνεργάτες που θα ήθελαν πολύ να τους έχουν οι πιο ονομαστοί υπουργοί. Τόσο στην δουλειά του πριν γίνει βουλευτής, όσο και στην προσωπική του ζωή, αλλά και στην πολιτική του αποστολή, έμαθε κυρίως τον τρόπο να μετατρέπει σε δύναμη την αδυναμία, σε πλεονέκτημα το μειονέκτημα και σε ευχέρεια την δυσχέρεια. Ξέρει να κινηθεί ευέλικτα στη ζούγκλα χωρίς να χάνει τον θεμελιακό προσανατολισμό του ακόμα και σε συνθήκες πυκνής νέφωσης, ενώ, για να τραφεί σε μέρες πενίας, ξέρει ν´ αποφεύγει τα δένδρα με τους στυφούς - πολλώ δε μάλλον τους δηλητηριώδεις - καρπούς, επειδή έχει αναπτυγμένη την επιλεκτική όσφρηση που τον οδηγεί κατ´ ευθείαν στους εύγεστους και τους θρεπτικούς. Χρησιμοποιεί την κινητήρια για την πνευματική εξέλιξή του αμφισβήτηση, όμως μόνο μέχρι τα γνωστικά όρια που του ορίζει ένα μόνιμο νοητικό καθεστώς ελέγχου των πραγμάτων.
Έτσι φτάνει στην αυτοπειθαρχία, αλλά και σε μία ιδιοφυή αυτογνωσία, η οποία δεν είναι αποτέλεσμα της κλασσικής φιλοσοφικής κατάρτισης ή της θύραθεν παιδείας, αλλά της εμπειρικής συσσώρευσης, γιατί ο Θάνος κάνει δάσκαλό του ακόμα και το μυρμήγκι.
Γίνεται ρεαλιστικά συμβατικός, μέχρι του σημείου να δέχεται a priori τις παρακαταθήκες, χωρίς όμως να χάνει ποτέ την δυνατότητα εκτίμησης του αντισυμβατικού, στοιχείο που θα τον βοηθήσει τώρα πολύ στην συνεργασία του με την προϊσταμένη του Υπουργό, η οποία πήγε στην ορκωμοσία της κυβέρνησης σαν πεταλουδίτσα στον κήπο.
Ο Θάνος ποτέ δεν ξοδεύει άσκοπα τις δυνάμεις του, μήτε σπαταλά τις μικρές ή τις μεγαλύτερες ευκαιρίες. Παρατηρεί γύρω του και καταγράφει τα πάντα ψυχρά, όμως δεν δρα χωρίς να έχει ζυγίσει απόλυτα τον στόχο του.
Δεν ζητάει ποτέ κάτι που ο φίλος του δεν διαθέτει. Απ´ όσους έχουν δε μια ειδική γνώση, ζητάει μόνο την απολύτως αναγκαία γι´ αυτόν και απ´ ό,τι αποφασίζουν αυτοί να του δώσουν, δεν παίρνει ποτέ κάτι περισσότερο απ´ όσο χρειάζεται, θα πάρει μόνο έναν κόκκο, έχει την φιλοσοφία του παλιού κυνηγού που δεν πυροβολεί ό,τι κινείται, δεν είναι αχόρταγος, ούτε άπληστος, σκοτώνει μόνο έναν λαγό, ας πούμε, ίσα για να ετοιμαστεί το μεσημεριανό τραπέζι, αύριο θα είναι μια άλλη μέρα, αφήνει στην άκρη απείραχτη ακόμα και την γευστικότερη λιχουδιά, εάν αισθάνεται ότι αυτή ανήκει στην διαχείριση άλλου.
Ξέρει δε ως μαθητής πότε και σε τι γίνεται αυτάρκης, ώστε να εγκαταλείπει καίρια τον δάσκαλό του, αναζητώντας τον επόμενο δάσκαλο. Παίρνει ό,τι του ανήκει, αλλά δεν παίρνει ποτέ κάτι που δεν δικαιούται. Και αυτό τον καθιστά ηθικό. Όταν στον Θάνο δίνεις το ένα πραγματάκι που επιλεκτικά ζήτησε ή από τύχη του δόθηκε, αυτός θα το μετατρέψει σε δύο πραγματάκια.
Το παιδί αυτό γεννάει. Είτε του δώσεις υλικό αγαθό, είτε πνευματικό, αυτός το πολλαπλασιάζει. Φυσιολογικά λοιπόν έρχεται η ώρα και - χωρίς να ξέρει κανείς πώς - γίνεται δάσκαλος των δασκάλων του. Είναι ο απλήγωτος μαθητής που δεν έχει ψυχολογική ανάγκη την αναγνώριση από τον παλιό ή τον νέο δάσκαλό του, ξέρει να διαβάσει την αγάπη του μέντορά του ακόμα και στην σιωπή ή την απόσταση, επειδή ανάμεσά τους οικοδομήθηκε εξ αρχής μια σιωπηρή αλλά και διαρκής σχέση πατέρα - γιου. Λες και ο πατέρας του έφυγε τότε την κατάλληλη στιγμή, τότε δηλαδή ακριβώς που ο γιος του θα μπορούσε να χτίσει γερά τα εναλλακτικά του ακουμπήματα. Λοιπόν, ξέρει να εισπράττει αυτή την αγάπη ανομολόγητα ή λιτά, ως Λάκων, γιατί έτσι ορίζεται και των δύο το αντριλίκι. Έχει την σοφία και το ζύγι να εφαρμόσει την ίδια αυστηρότητα επί του δασκάλου του για να τον κρατήσει «εντός πεδιάς», όση ακριβώς εφάρμοσε και εκείνος για να τον εκπαιδεύσει, ούτε μικρότερη, ούτε μεγαλύτερη όμως. Ξέρει να πληρώνει το τίμημα της καλής ή της κακής επιλογής του, είτε αυτό είναι θετικό γι´ αυτόν, είτε αρνητικό. Αυτό είναι δε ένα χάρισμα που προσφέρει στον Θάνο μαζί με τις άλλες και την αρετή της γενναιότητας.
Ο «μικρός» δεν έχει φωναχτές αρετές, δεν μοστράρει κανένα προσόν, αλλά (όντας θεμελιωμένος γερά, μετρημένος, ευθύγραμμος) έχει ουσιαστικές αρετές. Είναι πολιτικός σταθερών αρχών, επομένως για πάντα ευγνώμων στους φίλους του, δεν τους προδίδει ποτέ, πράγμα που ειδοποιεί, ότι θα είναι ειλικρινώς ευγνώμων και στον λαό που τον ψήφισε, ξέρει να σέβεται πρόσωπα και θεσμούς, ξέρει όμως και να ορθώνει άγρια το ανάστημά του, όποτε και όπου χρειαστεί. Όταν συμβεί δε αυτό, γίνεται αδυσώπητος. Είναι λοιπόν βέβαιο, ότι στον κυβερνητικό ρόλο που του ανέθεσε ο Γιώργος Παπανδρέου, θα πετύχει οπωσδήποτε, θα δημιουργήσει και παρακαταθήκες.
Ο Θάνος έχει μέλλον. Αν, όπως παραδέχονται πολλοί, οι επιλογές του πρωθυπουργού ήταν πολύ μελετημένες και φανερά προϊόν βαθιάς (ίσως και μακρόχρονης) επεξεργασίας, είναι σίγουρο, ότι ο Γιώργος δεν έκανε λάθος στην περίπτωση του Θάνου. Το παιδί αυτό δεν έχει μόνο άστρο, καθώς λένε πολλοί. Είναι αυτό που έλεγε ο παππούς του: «Έχει ίσκιο». Και «ο ίσκιος» του είναι ένα προωθητικό πολιτικό όπλο, το ισχυρότερο απ´ όλα.Ίσως αυτά τα πολιτικά χαρίσματα, μπορεί και περισσότερα ή άλλα καλύτερα, να τα έχουν πολλοί άλλοι, όμως ελάχιστοι διαθέτουν όπως ο Θάνος ένα επιπρόσθετο χάρισμα:Να εμπνέει κάποιον για να τον ψηφίσει (ακόμα και αν δεν γουστάρει το ΠαΣοΚ ή τον πρόεδρό του) ή να συγκινεί κάποιον για να του φιλοτεχνήσει από ευχαρίστηση και μόνο το πορτρέτο. Αυτό δε το παραπανίσιο χάρισμα είναι που τον κάνει - εκτός των άλλων - και ξεχωριστό.
Παντελής Φλωρόπουλος
