Περί ΕΤΑΚ και λοιπών …ιερών αγελάδων

Ορμώμενος από την – εσχάτως – ανακίνηση του θέματος της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας δια της αύξησης του ΕΤΑΚ, επιθυμώ να καταθέσω μια δυο απλές σκέψεις.
Τα πράγματα είναι απλά και απορώ πως δεν λέγονται.
Δεν υπάρχει διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, γεγονός που σημαίνει πως οι ιερείς είναι δημόσιοι υπάλληλοι, οι μισθολογικές δαπάνες καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό και – λογικά – η εκκλησιαστική περιουσία είναι δημόσια. Συνεπώς, ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος για την διαχείρισή της πρέπει να είναι η πολιτεία. Αρα, από τη στιγμή που ένα οργανικό τμήμα του Δημοσίου Τομέα διαχειρίζεται κάποιο περιουσιακό στοιχείο, το παραγόμενο προϊόν, ο παραγόμενος πλούτος, πρέπει να επιστρέφει στο Κράτος, υπό τη μορφή φορολόγησης. Διότι αποτελεί δημόσιο περιουσιακό αγαθό, όπως και το αντίστοιχο κεφάλαιο επί του οποίου δημιουργήθηκε το κέρδος.Σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρχιεπισκόπου και του μητροπολίτη Ιωαννίνων, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στον Τύπο, η εκκλησιαστική περιουσία δεν πρέπει να φορολογηθεί διότι – ούτως ή άλλως – η Εκκλησία πραγματοποιεί δωρεές και φιλανθρωπίες, δαπανώντας ένα σημαντικό τμήμα της περιουσίας της. Πολύ ωραία λοιπόν. Σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις η δωρεές και λοιπές φιλανθρωπικής φύσεως δαπάνες εκπίπτουν από την φορολογητέα ύλη. Ας δηλώνονται λοιπόν ετησίως οι δαπάνες αυτού του είδους από την Εκκλησία – όπως δηλώνονται και από οποιονδήποτε άλλο φυσικό ή νομικό πρόσωπο – και ας τύχουν της προβλεπόμενης φορολογικής απαλλαγής και έκπτωσης.
Απλά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ο πρόεδρος μιας ΔΕΚΟ αρνιόταν να φορολογηθούν τα κέρδη της επιχείρησης στην οποία προΐσταται ή να καταβάλει την αναπροσαρμογή του ΕΤΑΚ, επί των ακινήτων της… Αδιανόητα πράγματα…
Όμως το θέμα δεν είναι τόσο απλό ή επιφανειακό. Οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Εκκλησίας προχώρησαν και ένα βήμα παραπέρα δηλώνοντας ότι «δεν θα πληρώσει η Εκκλησία την κρίση, που προέκυψε από ανικανότητα των πολιτικών και κακοδιαχείριση των δημόσιων οικονομικών». Είναι πρόδηλη η πολιτική χροιά της παραπάνω τοποθέτησης, πολιτική χροιά η οποία είναι – και πρέπει να παραμείνει – ασύμβατη με τον πνευματικό – αποκλειστικά- ρόλο της Εκκλησίας. Ας αναλογιστούμε μόνο τι επιπτώσεις θα υπήρχαν αν – κατ’ αντιστοιχία – επιτρεπόταν σε δημόσιους υπαλλήλους στρατιωτικούς να αμφισβητούν και να απορρίπτουν δημοσίως την αμυντική πολιτική της (εκάστοτε) Κυβέρνησης…
Επειδή λοιπόν το θέμα της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι θέμα κοινής λογικής και εφαρμογής κανόνων ισονομίας και ισοπολιτείας, επειδή ισονομία και ισοπολιτεία που είναι πλέον ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ της κοινωνίας, επειδή η κοινή λογική είναι πλέον η βάση της ανασυγκρότησης του κράτους και ανάταξης της οικονομίας μας, ας αφήσει η Κυβέρνηση στην άκρη προκαταλήψεις, αναστολές και δυσκαμψίες του παρελθόντος και ας εφαρμόσει τα αυτονόητα και τα πανδήμως απαιτητά.
Αυτά τα λίγα επί του παρόντος. Επειδή το θέμα των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας είναι πολύ σοβαρό και πολυσχιδές, θα το παρακολουθώ και – δοθείσης της ευκαιρίας – θα επανέλθω αναλυτικότερα.
16/11/2009
Κώστας Καρμπέρης
www.karberis.gr