Λόγω της μεγάλης προσέλευσης του κοινού οι παραστάσεις του έργου του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη
«ΛΑ ΠΟΥΠΕ» παρατείνονται.
Συγκεκριμένα: Κάθε Δευτέρα στις 9μμ. μέχρι 29 Μαρτίου. Μετά το Πάσχα θα υπάρξει τροποποίηση στις μέρες και τις ώρες.
Παίζει και σκηνοθετεί η Άννα Κοκκίνου
Σκηνικά
Νίκος Αλεξίου
Κοστούμια
Χριστίνα Μαθέα
Μουσική Σύνθεση – Ενορχήστρωση - Παραγωγή
Στέλλα Γαδέδη
Προγραμματισμός – Ηχογράφηση
Kimo Viglis
Φωτισμοί
Νίκος Αλεξίου
Χορογραφία
Μαριέλα Νέστορα
Βοηθός σκηνοθέτη
Δημήτρης Καντάς
Επικοινωνία
Prologos Arts Marketing (210-3424654)
Γενική είσοδος: 20 Euro
Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης για την ΠΟΥΠΕ
Αν η ιστορία της Ρίκας δεν έπαιρνε τη μορφή θεατρικού έργου – του έργου που θα παρακολουθήσετε – αλλά τη μορφή παραμυθιού, θα μπορούσε να συνοψιστεί κάπως έτσι:
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Ρίκα. Έμενε σ’ ένα μεγάλο σπίτι και ήταν πολύ ευτυχισμένο. Ώσπου μια μέρα έκανε, από απροσεξία, μια πολύ-πολύ σοβαρή αταξία. Οι γονείς της Ρίκας δεν τη συγχώρεσαν ποτέ και την είχανε από τότε του κλότσου και του μπάτσου. Έτσι λοιπόν, από τη μια στιγμή στην άλλη, έπεσε στη δυστυχία. Το ρολόι για κείνη σταμάτησε τη στιγμή που έγινε το κακό. Δε μεγάλωσε ποτέ, σαν τις κούκλες που μένουν για πάντα ρόδινες και μικρές και ανυποψίαστες. Αφιέρωσε τη ζωή της στην ευτυχία όλων των μικρών κοριτσιών του κόσμου, ράβοντας τα πιο όμορφα, τα πιο εκτυφλωτικά κουκλίστικα ρούχα που έφτιαξε ποτέ ανθρώπινο χέρι. Μόνη της συντροφιά στη ζωή το κακό σκαθάρι· ήρθε και κόλλησε στο τζάμι του παραθύρου της και της βάζει στο μυαλό τρομαχτικές σκέψεις. Αλλά και μια πολύ γριά κυρία κι ένα αγόρι λιγνό σαν κλαράκι. Τι απόγινε στο τέλος δεν ξέρουμε, γιατί απλούστατα η Ρίκα υπάρχει ακόμα. Ζει και κινείται ανάμεσά μας, στην Αθήνα του 2008. Είναι μια αφράτη πενηντάρα με παράξενο ντύσιμο, κι ίσως την έχετε συναντήσει στην Κυψέλη, στο Παγκράτι ή, βράδυ αργά, στις γέφυρες της Αττικής Οδού. Όλα πάντως μαρτυρούν ότι το παραμύθι αυτό, αν και όποτε φτάσει η ώρα να γραφτεί το τέλος, δε θα κλείσει – φοβάμαι – με τη γνωστή φράση κι έζησε αυτή καλά κι εμείς καλύτερα.
Όπως καταλαβαίνετε, είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον της. Ευτυχώς, λοιπόν, που οι λογοτεχνικοί ήρωες μένουν, τις περισσότερες φορές, παγωμένοι στο τώρα, στα λόγια και στη δράση που έχει προνοηθεί και γραφεί γι’ αυτούς. Κάποιος άλλος βέβαια θα μπορούσε να φανταστεί μια πιο θετική προοπτική για την καημένη τη Ρίκα. Για το λόγο ότι είναι μια ψυχή που έχει εκτροχιαστεί·και μια τέτοια ψυχή είναι πιθανό, εξαιτίας ακριβώς αυτού του εκτροχιασμού, να βρεθεί άξαφνα σε καλύτερη πορεία από τις άλλες ψυχές – όσες βαδίζουν ήσυχες-ήσυχες πάνω στις ράγες.
Η παρέκκλιση συχνά οδηγεί σε μια εσωτερική αναζήτηση κι από εκεί δεν αποκλείεται να βγει κάποτε κάτι καλό, κάτι πολύ καλό ίσως. Αλλά, καθώς είπα και πρωτύτερα, τη θετική αυτή εκδοχή θα μπορούσε να τη σκεφτεί κάποιος άλλος, όχι εγώ.
……………………….
Θέατρο Σφενδόνη
Μακρή 4, Μακρυγιάννη.
Τηλ. Κρατήσεων: 210-9246692
Συγκεκριμένα: Κάθε Δευτέρα στις 9μμ. μέχρι 29 Μαρτίου. Μετά το Πάσχα θα υπάρξει τροποποίηση στις μέρες και τις ώρες.
Παίζει και σκηνοθετεί η Άννα Κοκκίνου
Σκηνικά
Νίκος Αλεξίου
Κοστούμια
Χριστίνα Μαθέα
Μουσική Σύνθεση – Ενορχήστρωση - Παραγωγή
Στέλλα Γαδέδη
Προγραμματισμός – Ηχογράφηση
Kimo Viglis
Φωτισμοί
Νίκος Αλεξίου
Χορογραφία
Μαριέλα Νέστορα
Βοηθός σκηνοθέτη
Δημήτρης Καντάς
Επικοινωνία
Prologos Arts Marketing (210-3424654)
Γενική είσοδος: 20 Euro
Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης για την ΠΟΥΠΕ
Αν η ιστορία της Ρίκας δεν έπαιρνε τη μορφή θεατρικού έργου – του έργου που θα παρακολουθήσετε – αλλά τη μορφή παραμυθιού, θα μπορούσε να συνοψιστεί κάπως έτσι:
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Ρίκα. Έμενε σ’ ένα μεγάλο σπίτι και ήταν πολύ ευτυχισμένο. Ώσπου μια μέρα έκανε, από απροσεξία, μια πολύ-πολύ σοβαρή αταξία. Οι γονείς της Ρίκας δεν τη συγχώρεσαν ποτέ και την είχανε από τότε του κλότσου και του μπάτσου. Έτσι λοιπόν, από τη μια στιγμή στην άλλη, έπεσε στη δυστυχία. Το ρολόι για κείνη σταμάτησε τη στιγμή που έγινε το κακό. Δε μεγάλωσε ποτέ, σαν τις κούκλες που μένουν για πάντα ρόδινες και μικρές και ανυποψίαστες. Αφιέρωσε τη ζωή της στην ευτυχία όλων των μικρών κοριτσιών του κόσμου, ράβοντας τα πιο όμορφα, τα πιο εκτυφλωτικά κουκλίστικα ρούχα που έφτιαξε ποτέ ανθρώπινο χέρι. Μόνη της συντροφιά στη ζωή το κακό σκαθάρι· ήρθε και κόλλησε στο τζάμι του παραθύρου της και της βάζει στο μυαλό τρομαχτικές σκέψεις. Αλλά και μια πολύ γριά κυρία κι ένα αγόρι λιγνό σαν κλαράκι. Τι απόγινε στο τέλος δεν ξέρουμε, γιατί απλούστατα η Ρίκα υπάρχει ακόμα. Ζει και κινείται ανάμεσά μας, στην Αθήνα του 2008. Είναι μια αφράτη πενηντάρα με παράξενο ντύσιμο, κι ίσως την έχετε συναντήσει στην Κυψέλη, στο Παγκράτι ή, βράδυ αργά, στις γέφυρες της Αττικής Οδού. Όλα πάντως μαρτυρούν ότι το παραμύθι αυτό, αν και όποτε φτάσει η ώρα να γραφτεί το τέλος, δε θα κλείσει – φοβάμαι – με τη γνωστή φράση κι έζησε αυτή καλά κι εμείς καλύτερα.
Όπως καταλαβαίνετε, είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον της. Ευτυχώς, λοιπόν, που οι λογοτεχνικοί ήρωες μένουν, τις περισσότερες φορές, παγωμένοι στο τώρα, στα λόγια και στη δράση που έχει προνοηθεί και γραφεί γι’ αυτούς. Κάποιος άλλος βέβαια θα μπορούσε να φανταστεί μια πιο θετική προοπτική για την καημένη τη Ρίκα. Για το λόγο ότι είναι μια ψυχή που έχει εκτροχιαστεί·και μια τέτοια ψυχή είναι πιθανό, εξαιτίας ακριβώς αυτού του εκτροχιασμού, να βρεθεί άξαφνα σε καλύτερη πορεία από τις άλλες ψυχές – όσες βαδίζουν ήσυχες-ήσυχες πάνω στις ράγες.
Η παρέκκλιση συχνά οδηγεί σε μια εσωτερική αναζήτηση κι από εκεί δεν αποκλείεται να βγει κάποτε κάτι καλό, κάτι πολύ καλό ίσως. Αλλά, καθώς είπα και πρωτύτερα, τη θετική αυτή εκδοχή θα μπορούσε να τη σκεφτεί κάποιος άλλος, όχι εγώ.
……………………….
Θέατρο Σφενδόνη
Μακρή 4, Μακρυγιάννη.
Τηλ. Κρατήσεων: 210-9246692
